Επιστροφή στην παιδικότητα

Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις άτομα να προσπαθούν να προσθέσουν όλο και περισσότερες "ταμπέλες" στην προσπάθεια να προσδιορίσουν την ταυτότητά τους… Και εσύ από την άλλη έχεις ως στόχο να αφαιρέσεις όλους αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες, γίνεσαι παρατηρητής των καταστάσεων γύρω σου , ώστε να γνωρίσεις τον πραγματικό εαυτό σου… Και κάπου εκεί, όσο αφαιρείς τα επίκτητα χαρακτηριστικά σου, καταλήγεις στην παιδικότητα… 

Προσοχή, όχι ανωριμότητα …! Καταλήγεις σε ένα πιο αθώο τρόπο σκέψης, ίσως πιο "καθαρό"… Συνειδητοποιείς ότι ,ως παιδί , η αισιοδοξία ήταν η καθημερινότητά σου... Μήπως τελικά ο μοναδικός τρόπος να νιώσεις πληρότητα είναι να βρεις τη χαμένη παιδικότητά σου; Μήπως τελικά η ενηλικίωση μας δίνεται απλά για να διεκδικήσουμε το παιδί που κρύβεται μέσα μας ; 

Θυμάσαι πώς ήταν η ζωή σου ως παιδί; Η ανεξάντλητη ενέργειά σου, η φαντασία , η δημιουργικότητα, τα μεγάλα όνειρα... Κυρίως τα όνειρα! Τίποτα δεν θεωρούταν μη πραγματοποιήσιμο, δύσκολο, ακατόρθωτο...Πάντα είχες την αίσθηση ότι με κάποιο μαγικό ,ανεξήγητο τρόπο όλα θα πάνε κατ' ευχήν . Αυτή η βεβαιότητα ήταν η πηγή της ζωτικότητάς σου , η οποία -συνυφασμένη με την αγνότητα της ψυχής και του μυαλού σου- σού έδινε αυτή την ιδιαίτερη λάμψη που κάνει τα παιδιά να ξεχωρίζουν και ,δικαίως, να χαρακτηρίζονται ως φορείς ελπίδας για αυτό τον κόσμο.

Ας γίνουμε ,λοιπόν, ξανά παιδιά όσο είναι καιρός, πριν μετατραπούμε σε όντα "απενεργοποιημένα"... Γιατί αυτό κάνουν οι ταμπέλες- σε αποπροσανατολίζουν από την ουσία της ύπαρξής σου . Ας ξεπεράσουμε την παθητικότητα της ενηλικίωσης -με ό,τι συνεπάγεται αυτό- και ας γίνουμε φορείς αισιοδοξίας, αγάπης, ονείρων ... 

Η ευστοχία του λάθους

Ζώντας σε ένα κόσμο άπειρων ευκαιριών και δυνατοτήτων , σε κάθε βήμα που κάνουμε οι επιλογές που έχουμε στη διάθεσή μας είναι αναρίθμητες. Η κάθε επιλογή γεννά πλήθος πιθανών σεναρίων για τη μετέπειτα πορεία μας . Ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια, το πιο αθώο και ανεπαίσθητο βήμα μας , μπορεί σε βάθος χρόνου να αποδειχθεί καθοριστικό για τη ζωή μας. 

Κάποιες φορές η κατάληξη των επιλογών μας φαντάζει αρκετά προβλέψιμη, καθώς συνηθίζουμε να περιοριζόμαστε μεταξύ της προφανούς αρνητικής και της προφανούς θετικής απόφασης. Αμφιταλαντευόμαστε, δηλαδή,  μεταξύ των δύο άκρων- του ασφαλούς μονοπατιού και του ρίσκου... 

Και σε αυτό το σημείο διαφαίνεται η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων. Εδώ διαχωρίζεται ο άνθρωπος που θέλει να εξελίσσεται διαρκώς -ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα που θα πάρει, από αυτόν που δεν επιθυμεί να "ξεβολεύεται" και να δοκιμάζει το διαφορετικό ,πράγμα που πηγάζει από το φόβο του πιθανού λάθους και της αποτυχίας. Καλούμαστε σε αυτό το σημείο να αφήσουμε πίσω μας το φόβο και να ρισκάρουμε να κάνουμε το λάθος. Λάθος, άλλωστε , δεν υφίσταται... 

Γνωρίζεις ,μέσω μια λανθασμένης επιλογής, ακόμα καλύτερα τον εαυτό σου και οι "καρποί" του λάθους σου, σε φέρνουν ακόμα ένα βήμα  πιο κοντά στο σωστό. Εξάλλου μια αποτυχημένη επιλογή , ένα λάθος, είναι πιο σωστό και επιθυμητό από ένα σωστό βήμα που γίνεται εν αγνοία μας. Ο εύστοχος δρόμος -κατά τύχη- , όταν δεν αποτελεί συνειδητή απόφαση και πλήρη αντικατοπτρισμό του εαυτού μας τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι ανώφελος. 

Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα στον καθένα μας , αν αναλογιστούμε τις προσωπικές μας εμπειρίες, είναι κανόνας της ζωής πως μόνο όταν το λάθος γίνεται ουσιαστικά "κτήμα" σου είσαι σε θέση να προχωρήσεις χωρίς επιστροφή, να διδαχθείς από τις αποφάσεις σου ,να βρεις το κρυμμένο νόημα πίσω από τις πράξεις σου και να πλησιάσεις ακόμα περισσότερο τον Εαυτό σου ...

Να παίρνεις την ευθύνη...

Κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη, μάθε να κοιτάς στα μάτια τον εαυτό σου. Μην αποφεύγεις αυτό το βλέμμα, είναι το βλέμμα της ευθύνης. Της ευθύνης για αυτό που είσαι, αυτό που έγινες...

Ναι, εσύ έχεις την ευθύνη. Όχι για τη σάρκα σου, αλλά για το βλέμμα των ματιών σου,την καθαρότητά τους, τον τρόπο που κοιτάζεις. «Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής» , πόσο χιλιοειπωμένη φράση! Κι όμως , απόλυτα ορθή. Κατά συνέπεια, η αντανάκλαση των ματιών σου στον καθρέφτη, είναι η πιο χειροπιαστή έκφραση της εικόνας που έχεις για εσένα, για την ψυχή σου...

Και ποιο είναι ,τελικά, το χειρότερο συναίσθημα που μπορείς να αναγνωρίσεις κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια σου; Ο χειρότερος αντικατοπτρισμός είναι αυτός της αυτολύπησης... Άσχημη αίσθηση, σε κάνει να μουδιάζεις όταν το συνειδητοποιείς. Και τότε αναρωτιέσαι τι έφταιξε, για ποιο λόγο έφτασες να σκέφτεσαι ότι είσαι ένα πλάσμα βουτηγμένο στη θλίψη, που έχει βιώσει τη ζωή από την άσχημη και σκοτεινή πλευρά της. Αναρωτιέσαι γιατί μετατράπηκες σε σκιά του εαυτού σου και έρμαιο των εξωτερικών παραγόντων που περικλύουν τη ζωή σου. Ξέρεις το λόγο κατά βάθος...

Απαρνήθηκες την ευθύνη, «θυματοποιώντας» τον εαυτό σου  σε κάθε δυσκολία που ερχόταν στο δρόμο σου. Και  έτσι , προσπαθώντας απελπισμένα να αποτινάξεις την ευθύνη από εσένα, τοποθέτησες σταδιακά τον εαυτό σου σε μια μόνιμα αδύναμη θέση.Τώρα που βλέπεις καθαρά την αιτία, μάθε λοιπόν να παίρνεις την ευθύνη. Για όλα. Ήταν επιλογές σου άλλωστε. Άλλες σωστές, άλλες ανούσιες,επιπόλαιες,λανθασμένες. Ό,τι κι αν σου συνέβη , άμεσα ή έμμεσα εσύ το επέλεξες. 

Μη θρηνείς τα λάθη σου-δεν οδηγεί πουθενά , παρά μόνο αναγνώρισέ τα. Μην επιρρίπτεις πουθενά αλλού τις ευθύνες  παρά μόνο σε εσένα, τους άλλους δεν μπορείς να τους ελέγξεις, αυτό δεν είναι το δικό σου το κομμάτι. Μόνο τα δικά σου λάθη να σε αφορούν... Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις που πραγματικά είσαι απόλυτα αναίτιος για κάτι που βιώνεις, στο τέλος η ευθύνη για την μετέπειτα κατάστασή σου είναι μόνο δική σου. Όπως είπε και ο σπουδαίος  διανοητής του 20ου αιώνα Βίκτωρ Φρανκλ  "Η τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες είναι να επιλέξεις τη στάση σου στις συνθήκες που παρουσιάζονται κάθε φορά" . Συνεπώς, κάθε στιγμή, σε κάθε σου απόφαση , ήσουν ελεύθερος να διαλέξεις μεταξύ δύναμης και «θυματοποίησης».

Να παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου , να μην της δίνεις το χρώμα των εξωτερικών παραγόντων που την περιτριγυρίζουν.  Δεν είσαι το άβουλο θύμα που σε βολεύει να πιστεύεις, αλλά ο θύτης που καταδικάζει την ψυχή του σε δυστυχία. Και είναι ιδιαίτερα ελκυστική η ιδέα του θύματος, το ξέρεις... Έτσι δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι σε εσένα, πάντα το φταίξιμο για την κατάστασή σου θα βρίσκεται κάπου αλλού. Δελεαστικό σίγουρα, αλλά επιβάλλεται να το αφήσεις στην άκρη και αυτό επιτυγχάνεται μόνο τη στιγμή που αναλαμβάνεις εσύ εξ' ολοκλήρου τα ηνία...

Θυμήσου,λοιπόν, την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη να ψιθυρίσεις στο είδωλό σου «Παίρνω την ευθύνη για όλα και συνεχίζω». Χρέος σου είναι  θωρακίσεις τον εαυτό σου , καθώς «τα πάντα ρει» -δεν μπορείς να το αποφύγεις, είναι νόμος της φύσης. Τα λάθη έγιναν. Έγιναν-χρόνος παρελθοντικός. Τα γνώρισες, τα βίωσες, συμφιλιώθηκες μαζί τους , έμαθες όσα έπρεπε να σε διδάξουν για να προχωρήσεις στο τώρα. Δεν έχουν πλέον θέση στο παρόν σου, δεν έχουν πλέον θέση στον καθρέφτη σου ,στα μάτια σου , στην ψυχή σου....