Για την Α.

Ήταν όμορφη. Είχε αυτή την ομορφιά την άπιαστη, που σε μαγνήτιζε και σαν υπνωτισμένος την ακολουθούσες. Θυμάμαι τη ζωηρή φωνή της, το δυνατό της γέλιο και τις αέρινες κινήσεις της στο χορό. Πάντα ξεχώριζε στο πλήθος και πάντα έδινε την αίσθηση ότι χρειάζεται να τρέξεις για να είσαι δίπλα της... Τέτοια ενέργεια, τέτοια όρεξη και τόση χαρά! Μου έμαθε τι είναι το χαμόγελο και μου έδειξε πως να ομορφαίνω την κάθε στιγμή ,άσχετα με τις συνθήκες. Η θετική ενέργειά της, η αύρα της , η ένταση με την οποία έκανε οτιδήποτε, η βιασύνη της να αποκτά εμπειρίες....Αυτά την ξεχώριζαν ! Μάγευε τους γύρω της , όπως η ίδια μαγευόταν από τη ζωή...

 Ήμουν δώδεκα και εκείνη δεκατριών. Όχι, δεν ήταν γυναίκα, αλλά ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει γυναίκα. Ίσως καλύτερα, δεν μολύνθηκε από τη μιζέρια της ενήλικης ζωής ,έμεινε στις ζωές μας ως η προσωποποίηση της χαράς, να μας υπενθυμίζει την χαμένη μας παιδικότητα κάθε φορά που νιώθουμε τη θλίψη να μας ρουφά. Κάθε φορά που νιώθουμε κουρασμένοι για να παθιαστούμε με όσα μας αρέσουν, ανίκανοι να ομορφύνουμε τη ζωές μας και φοβόμαστε να ζήσουμε ...

(Υ.Γ. Σχεδόν έντεκα χρόνια χωρίς αυτό το όμορφο αγγελούδι.... Ή μάλλον όχι, κρατάω όλα τα προηγούμενα χρόνια που είχα την τύχη να τα ζήσω μαζί της.)
Για την Α. , που έφυγε στις 14/8/2005
Η φωτογραφία είναι από τα ένατα γενέθλιά μου.